INTERVIEW MET COLIN WAEGHE (°1980), Brussel, april 2020 – Hilde Van Canneyt — Aspecten van de Belgische kunst na '45

Hilde Van Canneyt (HVC): Beste Colin, je eerste droom was eigenlijk óp een canvas te staan, in plaats van erachter.
Colin Waeghe (CW): Ik was achttien, en wat achteraf – of voor een buitenstaander – soms zeer voor de hand ligt, is dat vaak niet meteen voor jezelf. Maar het was een mooie start.
HVC: En voor je je áchter het canvas begaf, dacht je dat grafische vormgeving je werkleven vorm zou geven…
CW: Dat is een deel van de route. Ook al heette de opleiding grafische vormgeving, ik zat in de klas waarin de meesten beeldverhaal wilden volgen. Zoals ik reeds hierboven zei: het was een mooie reis.
HVC: Hoewel, vooraleer je op dat canvas ten strijde trok, maakte je eerst een beeldende kunst-omweg via sculptuur en video. Hoe ben je uiteindelijk geknield voor de verfliefde?
CW: Ik teken van kindsbeen af, en heb altijd schilders bewonderd. Onzekerheid heeft ertoe geleid dat ik er zelf pas laat aan begon. Dat, en een artistieke crisis. Die was te wijten aan het besef dat voor mij sculpturen, foto’s, video’s en dergelijke meer, artistiek en creatief niks meer te bieden hadden. Het was een verhaal van organisatie geworden, de juiste mensen vinden, productie… Het idee dat ik voor ogen had, verschilde niet veel van het uiteindelijke product, en de weg hiernaartoe vond ik saai. Toen heb ik mezelf een jaar gegeven om te lezen en te schilderen.
HVC: Drie maal is scheepsrecht. Je werd aanvaard op het HISK – Hoger Instituut voor Schone Kunsten – een (soort) postacademische opleiding.
CW: Die artistieke crisis gebeurde halverwege het eerste jaar aan het HISK. Daarvoor dient zo’n instituut ook. Jezelf naar andere hoogtes tillen, jezelf confronteren. Achteraf gezien een louterende ervaring – zowel de crisis als de periode aan het HISK.
HVC: Daar maakte je vooral interactieve installaties… Denk aan Voyage au bout de la nuit, geïnspireerd op het boek van Céline, Swing en Thank you for tomorrow.
CW: Daar ben ik dus gestopt met het maken van installaties. (knipoogt) Ook al was mijn werk voor de eindejaarstentoonstelling een installatie. De beste die ik ooit maakte, vind ik. Jammer dat er geen documentatie van bestaat. Ik was me toen nog niet bewust van het belang van een archief. Anderzijds is het ook mooi. Anderzijds is dat gegeven ook mooi en is er een parallel met theater, een herinnering voor zij die het zagen, een verhaal voor zij die er niet bij waren…Thank you for tomorrow was de eerste reeks olieverfschilderijen die ik creëerde. Voyage au bout de la nuit was oorspronkelijk trouwens een idee voor het theater. Het is een onderdeel van een scenografie voor Kwartet van Heiner Muller: een kroonluchter uit scheermesjes boven een paleisvloer van melk.
HVC: De galeries stonden als het ware in rijen aan te schuiven. Je koos voor Galerie Van de Weghe in Antwerpen. Wat toonde je op je ‘eerste grote solo’?
CW: De tentoonstelling bij Galerie Van de Weghe heette Alternator/Postcards from the antipodes. Het was een eerbetoon aan mensen die mij geïnspireerd hebben: kunstenaars, schrijvers, acteurs, musici…
HVC: Erna koos je voor Galerie Zwart Huis, gehuisvest in Knokke en Brussel. Daar ben je tot op heden nog altijd gastkunstenaar.
CW: Klopt. Het is een zeer goede galerie. Daarnaast heb ik er mijn vrouw leren kennen, dus dat kan niet missen. (knipoogt)
HVC: Een intrinsiek thema dat je sindsdien bezighoudt is (nationale) identiteit, maatschappij en politiek. Willem Elias noemt het ‘maatschappelijk attitude’.
CW: Werk creëert werk. En zonder leven geen werk. Mijn schilderijen zijn dan ook zeer beïnvloed door wat er om ons heen gebeurt. En de laatste jaren is het nationalistisch eng denken helaas fors toegenomen. Er is nog altijd de aartsconservatieve politieke strekking. Kunst is grenzeloos, dus die twee staan lijnrecht tegenover elkaar. Het is gewoon de tijd waarin we leven. De jaren 60 was heel creatief hedonistisch. Nu zitten we bijna in een ergere maatschappij dan in de jaren 50: een neoliberaal ultrarechts aartsconservatief politiek denken. En helaas wereldwijd. Ik hoop dat ze nu na de corona-crisis deze historische kans grijpen. Ik ben blij dat ik in Brussel woon. Hier zijn ze vrij progressief bezig, vind ik.