Om moeilijk te doen noemde Jan Van Den Abbeel zichzelf liever ‘plastisch kunstproducent’ dan gewoonweg kunstenaar. Maar het zegt iets over het engagement van de jonge generatie die aansloot bij het neoconstructivisme. Kunst moet berekenbaar zijn met een ontwerp waarin begin en vooral het einde op voorhand bekend zijn. Geen overdaad aan verfklodders bij emotionele overmaat. De ziel uitkotsen moet niet per se tegen het canvas gebeuren.
Jan Van Den Abbeel maakt vrij grote werken. Kleurrijke balken die in feite geen balken zijn omdat ze optisch een draaibeweging maken. In die zin sluit zijn werk ook aan bij de op-art (de kunst die onze ogen op verkeerde paden zet. Zijn voorkeurskleuren zijn blauw, geel, rood en groen in hun zuivere gehalte. Hij heeft niet alleen op doek gewerkt, maar ook op metalen platen.
Hij heeft dit avontuur echter niet alleen beleefd. Samen met twee geestesgenoten, Willy Plompen (1942) en Yves De Smet (1946-2004), stichtte hij de Plus-Groep in 1966. Deze groep bestond tot 1968 met de bedoeling het neoconstructivisme met woord en daad te steunen. Er werden contacten gelegd met oudere vertegenwoordigers en ook met buitenlandse collegae. Deze jonge beweging werkte aanstekelijk, maar uiteraard bleef de pret niet duren. Na 1968 ging de Plus-Groep over in Plus-Kern, een centrum dat ook een galerij openhield, beheerd door Yves De Smet en zijn echtgenote, Jenny Van Driessche.
© 2008 – 2012, Willem Elias. All rights reserved. On republishing this article you must provide a link to the original article on www.belgischekunst.be.
Dutch
English
French
German
Italian
Spanish