Ingrid Ledent (1955 – )

Ingrid Ledent  is een van die kunstenaars die de perfectionering van de lithografie van Rudolf Broulim geleerd heeft. Zij is geen techniek-freak. Grafische kunst is voor haar dan ook meer dan prentjes maken. Geen drager is te gek. Ingrid Ledent drukt graag op Chinees Wenzou-papier, zeer verfijnd op een houtblok gekleefd, versus papier op een buitenmuur, een garagepoort of een vuilniscontainer. Het doet er niet toe: als het maar leeft. Voor Ledent moet grafiek een publieke confrontatie zijn. Ze trekt de druktechniek uit de sfeer van de individuele privé-collectie naar deze van de happening, het communicatieve gebeuren.

De lithografie als op zichzelf gekoesterde tere prent keert terug naar haar originele functie: de moeder van de affiche, het medium bij uitstek om een gehele gemeenschap bij een gebeuren te betrekken. In deze happening geeft Ledent zichzelf ook bloot. De tekens die ze maakt zitten diep in haar geworteld. Ze is inderdaad zeer concreet, zelf fysiek in haar werk aanwezig. Ogen, oren, neuzen, lippen zijn de hare, ze verschijnen gestileerd en vermenigvuldigd tot een veld. Deze kleine stukjes lichaam worden in reeks gezet. Zo vormen ze samen, zeg maar, de lichamelijke basis van het kunstwerk als teken. De communicatie wordt daardoor zeer direct en zeer persoonlijk. Het is tevens een originele wijze van zelfportret. Naast een reeks minuscuultjes van haar eigen lichaam in rood gedrukt, brengt ze een zwart-wit druk waarop datzelfde lichaam omarmd wordt. Aldus drukt ze haar communicatie met de bevriende andere uit.

Ingrid Ledent heeft ook deelgenomen aan projecten van conceptuele kunst. Zo bijvoorbeeld “De Dato” over de reproduceerbaarheid van de tijd. Hiervoor heeft ze zich laten inspireren door de Franse filosoof Henri Bergson. Ze probeert de “duur”, de zelf beleefde tijd, vast te leggen. Voor Bergson volgt het verleden niet op het heden, maar bestaat het tezelfdertijd, het coëxisteert met het heden dat het geweest is. Het verleden wordt terug tegenwoordig als een virtueel beeld. Elk moment van ons leven biedt ons deze twee aspecten: het is actueel via onze waarneming en virtueel als herinnering. Ingrid Ledent visualiseert dit door het registreren van drie seconden oogknippen. Dit wordt in een computer gebracht, vermenigvuldigd en gekopieerd. Er ontstaan aldus vijfenzeventig beelden van ogen die die in de herinnering blijven werken. De tijd werd gereproduceerd door een uitgebreidheid in de ruimte. Het resultaat werd een grafiek van wel 100m lang.

Het is duidelijk dat Ingrid Ledent met grafiek een volwaardige artistieke expressie gerealiseerd heeft, die niets meer te maken heeft met grafiek als democratische verspreiding van kunst, maar een autonoom medium is dat in zijn technische materialiteit mogelijkheden biedt die via andere media niet te verwezenlijken zijn.

© 2008 – 2012, Willem Elias. All rights reserved. On republishing this article you must provide a link to the original article on www.belgischekunst.be.